Van je familie moet je het hebben. Helaas is dat zeker met mijn familie zo. Al jaren leveren ze me fikse kopzorgen, stress, frustraties en piekerende nachten. Ondanks de vele kwetsingen blijf ik aan ze denken en voor ze zorgen (daar waar het mogelijk en toegestaan is), want tja, het blijft familie he. Het is een blijvende strijd tussen hoop, zorgen, houden van en grenzen.
Soms delf ik het onderspit en mag ik niet zorgen zoals ik het zou willen. Of ik ga over mijn eigen grenzen heen en moet ik terug in mijn cocon om mijn wonden te likken. Soms doe ik iets wat onverwachts erg gewaardeerd wordt en soms ben ik zelf erg blij met wat ik gedaan heb. En dat zijn de momenten waar je het voor doet en blijft doen. Hoe moeilijk het soms ook is, het is en blijft mijn familie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten