roze wolk?

Zwanger dus. Jeetje. Met de angst in het achterhoofd dat vanf nu mijn blog alleen nog maar gaat over zwanger zijn en kinderen toch eens stil staan bij het fenomeen zwanger. Ik vind het nogal iets. In eerste instantie wilde ik alleen maar weten of ik het kon, zwanger worden. Ik had een diepe overtuiging dat dat mij nooit ging lukken. Helaas beinvloed door lieve vriendinnen bij wie het allemaal ook erg moeizaam ging/gaat. En toen was ik het opeens. Mijn lief zei; 'zie je wel dat het kan'. Maar zonder weg terug... Ik ben zwanger. En dan verwacht je een roze wolk. Of iniedergeval; ik verwachte een roze wolk. Maar ik kan je vertellen...weinig roze aan hier hoor... Nee, ik ben niet misselijk (ongeveer de meest standaard vraag die ik krijg; zwanger = misselijk) maar ik ben gewoon verdomde moe. Maar dan ook echt enorm, killing, bijna niet te hanteren, verdomde moe. En ik heb pijn in mijn tieten borsten. Enorme pijn. En oja, ik heb ook nog erge honger. Dus doorsta ik mijn dagen met eten, slapen (wat best moeilijk is met pijnlijke borsten als je altijd op je buik slaapt) en het heugelijke nieuws vertellen aan andere mensen. Want dat vertellen is het enige dat nog wat energie oplevert op de dag. Anderen vinden het namelijk wel heel erg leuk dat ik zwanger ben. En dan, last but not least, is er iets met die hormonen en emoties. Alhoewel ik me eigenlijk niet wil toegeven aan zo'n enorme vrouwenkwaal bevind ik me meerdere keren per dag in de situatie dat ik om de meest stomme dingen moet huilen (vanmorgen te laat op mijn werk vanwege file; huilen, gister grey's anatomie; huilen, huis nog niet klaar voor de borrel; huilen). En naast dat huilen heb ik van horen zeggen dat ik ook flink fel uit de hoek kan komen. Dus sorry alvast.