Blijft toch gek, zo'n levend wezen in je buik. Raar dat hij het al weken fijn vindt om met zijn hoofd naar beneden te liggen, vermoedelijk zelfs al een beetje klem in mijn bekken. Gek om opeens te voelen dat hij de hik heeft. Pijnlijk als hij besluit om met zijn billen even flink langs mijn buik te draaien, het liefst als ik net op dat moment en ingewikkeld gesprek heb en vervolgens volledig afgeleid ben. Ik hoop dat hij het me vergeeft dat ik elke nacht toch een beetje op hem lig waardoor hij helemaal naar boven kruipt en praktisch onder mijn borstbeen moet liggen. Wel gezellig om nu al samen een ochtendritueel te hebben; de wekker gaat, ik draai me op mijn rug zodat ik niet meer op hem lig en hij draait zich een aantal keer uitgebreid om, eindelijk weer de ruimte hebbend en laat mij daarbij voelen dat hij er nog is. Maar soms ook erg onrustig. Even snel op mijn werk een aantal verslagen uitwerken zit er niet meer in; bertje wil ruimte en verdraagt het niet als ik voorover gebogen zit. Daarnaast dwingt de immensheid van mijn lichaam me tot een traagheid en slakkentempo; ik kan nog amper bij mijn voeten, benen scheren is een uitdaging laat staan een fraai bikinilijntje bijwerken. Autorijden gaat in de ligstand en trappen... ik neem meerdere malen per dag de lift...