Gijs

En toen was het week 40, dag 6. En de ochtend van de dinsdag die mijn lief als geboortedatum van -toen nog- Bertje gepland had. En ik werd wakker om half vier. En weer om half vijf. En om half zes maakte ik mijn lief wakker. Dat ik dacht dat het begonnen was...
Vervolgens poetsten we in drie uur het hele huis, ruimde we de laatste klusspullen op, dwong ik mijn lief tot wat laatste onverklaarbare nesteldrang acties en ving ik tussendoor wat weeen op. Lief en ik hebben nu ook 'ons eigen' bevallingsverhaal; compleet met heftige rugweeen, lang wachten, onverwachte ritjes naar het ziekenhuis, kots, poep, pies, vacuumpomp, veel te grote knip en als bekroning op de dag: GIJS!
En alle cliche's zijn waar. Heftige bevalling? Nee joh, valt allemaal wel mee. Pijnlijk? Was wel te doen. Riep ik dat ik het nooit meer zou doen? Nee joh, kan ik me niks van herinneren.
Gijs is namelijk zo fantastisch, zo mooi, zo lief, zo zacht, zo waanzinnig, zo adembenemend, zo geweldig, zo allesomvattend, zo... ik heb er geen woorden voor... Lief was vanaf het eerste moment verliefd en kon (kan) uren naar hem kijken. Bij mij groeide (en groeit) dat met de dag. Van pragmatisch ingestelde acties (voeden, verschonen, aankleden en zorgen dat hij slaapt) verander ik steeds meer in een wegzwijmelende mama. Lief en ik vechten nog net niet wie hem nu vast mag houden, tijdens het voeden bekijk ik elke millimeter van zijn heerlijke gezichtje en ik geniet van elk stukje lichaam. Zijn blote pootjes, zijn neusje, zijn lange nageltjes, zijn fronsen en zijn big smiles. Gijs is het mooiste wat me ooit is overkomen en de wereld is echt een beetje mooier geworden. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten; de emoties vieren hoogtij, ik twijfel wat af, ik huil mee als Gijs buikkrampjes heeft en het slaaptekort eist af en toe zijn tol. Maar 1 blik op mijn zoon en alles is vergeten...