We hadden het helemaal voor elkaar. Idris bleef bij de buren. Hij had helemaal door hoe het kattenluik hier werkte dus we hadden regelmatig gezellig bezoek. Gijs vond Idris erg leuk en trok enthousiast aan zijn oren. Idris vond Gijs zijn bed erg leuk dus daar moesten we hem meerdere keren uitvissen. De buurmeisjes en de buurvrouw hadden de buurman overtuigd dat hij echt niet meer gevonden werd -na vier weken vermist te zijn- en dat ze nu toch echt ook een kattenluik moesten maken. Of overtuigde de buurman de buurvrouw?! Anyway, Idris was gewenst en helemaal ingeburgerd. Tot gister.
De buurman belde (wij hadden 'idris dienst', zij waren met zijn allen logeren); Idris was gevonden. Of wij hem wilde overdragen aan zijn baasje die hem in de middag zou komen halen... Snik...
Jammer, ik vond het wel wat, zo'n gelegenheidshuisdier. Maar helemaal jammer voor de buurman. Die had net een kattenluik in zijn deur gezaagd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten