Net naar de documentaire gekeken over de Dijk. Mijn band. Mijn Huub. De eerste keer gezien op parkpop in Den Haag en verliefd geworden. Ik had er een hoop voor over gehad om zijn schoen -die hij toen het publiek in schopte- te vangen. In mijn fantasie zou ik de schoen terug bezorgen en zou hij me vanaf dat moment kennen en zouden we elk concert een 'ons momentje' hebben. In de jaren daarna ging ik elk half jaar dansen op de vulkaan in Tivoli. En elk concert wist ik zeker dat we oogcontact hadden gehad. Langzaam veranderde de concerten; het publiek werd ouder, het dansen op de vulkaan rustiger, ik kon niet meer alle nieuwe liedjes meezingen, we gingen niet meer elk concert. Maar het bleef genieten. Huub -solo- met concordia. Rustigere nummers maar blijvend mooie teksten, ik zal altijd van ze blijven houden!
De documentaire ging over 30 jaar De Dijk. Met 'het chocolaatje' dat er ookal weer 10 jaar bij is. Over hun dromen en fantasieën. Over de samenwerking met Solomon Burke, die De Dijk buiten de dijken van Nederland bekend zou gaan maken. Over het verlies, van de droom, van Solomon Burke die overleed op de dag van hun concert. Over hernieuwde doelen. Over mijn idool, mijn held. Die ook alweer 57 jaar is. En het is weer genieten! Wie gaat er mee, dansen op de vulkaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten