kat

Vorige week liep er een kat aan bij onze buren. Een lief jong katje, half jaartje oud, zindelijk, speels, aanhankelijk. De buurmeisjes waren er weg van. Ondanks alle briefjes die de buurman verspreidde melde niemand zich. De kat wordt (nog) niet vermist. Maar de buren hebben een druk bestaan en waren het weekend weg. Natuurlijk wilde ik wel op de kat passen. De kat -door de buurmeisjes Idris genoemd- had niet meteen door dat hij nu een huis verder logeerde. Dus stond ik de hele avond op het balkon, gewapend met een bak brokjes pss pss geluiden te maken. Maar geen Idris. Totdat de kat bedacht dat dat buitenslapen ook niet alles was en hij de brokjes en kattenbak bij ons binnen ontdekte. Idris woont dus nu hier. Officieel alleen dit weekend maar ja... wij zijn natuurlijk verkocht. En niet, want alle minpunten van een kat zijn ook meteen weer aanwezig.
Ze willen snachts bij je op bed slapen, ze hangen aan de bank, aan je benen, aan je stoelen. Ze verharen, ze poepen in de kattenbak -die je dan moet verschonen-, je moet er rekening mee houden en dit jonge springachtige beest moet nog opgevoed worden.
Maar wat spint hij lief, wat loopt hij gezellig achter je aan, wat is hij grappig met zijn iets te grote oren voor zijn kleine kop, wat vindt Gijs hem leuk en wat kunnen we om hem lachen.
Ondanks dat ik een uur bezig ben geweest hem -na een fiks cat-fight- uit een veel te hoge boom te lokken, ik hem al een miljoen keer van de bank af heb moeten duwen, ik heb al een aantal keer uit Gijs zijn bed heb moeten vissen en vannacht drie keer wakker werd door een kat in mijn gezicht ben ik verliefd. Nu maar hopen dat hij niet gevonden wordt, dat de buren hem houden en hij af en toe bij ons mag logeren. Volgens mij hopen de buren alleen precies hetzelfde...