kdv

Je krijgt een kind. Op zich al een hele shock. Na een aantal weken ga je weer werken. En breng je je kind (in mijn geval dan) naar het het kdv. Ofwel het kinderdagverblijf. En dat is pas echt een shock. Je belandt in een wereld met volledig nieuwe terminologie zoals groep mint, overdrachtsschriftje, reservekleding, breng en haaltijden. Deze wereld zit vol onbekende regels over hoe laat je moet komen, hoe laat je mag ophalen, postvakjes, feestdagen, hoe leuk je je kind aankleed, hoe aardig je tegen de juffen bent, hoe leuk je kind op de crèche doet en of het lastig is, veel huilt of meteen het lievelingetje wordt van de juf. Daarnaast wordt je uiteengescheurt door gevoelens van schuld (je laat je kind toch niet zomaar bij een vreemde om te gaan werken), zorg (zullen die jonge grietjes wel goed voor je kind zorgen, zijn we wel lief, geven ze hem wel op tijd te eten), onwetendheid (wat doen ze daar allemaal met hem) en boosheid (hij ligt alweer te huilen als ik hem op kom halen).
Maar gister maakte ze het wel heel bont; ze hadden een vervelende mededeling... Vrijdag (het was gister dinsdag) hadden ze de vriezer schoongemaakt... en nu vonden ze net een flesje borstvoeding voor Gijs... wat dus al 5 dagen buiten de vriezer stond.... Aaarrrggghhhh..... Of ik de komende dagen even 150 cc extra ergens vandaan wil toveren...