Vorige week hebben we afscheid genomen van de creche in Almere. Groot feest met cakejes, cadeautjes, een afscheidsmuts en bijbehorende traantjes van de mama. Na elf maanden mijn zoon op 1 minuut loopafstand te hebben gaat hij naar een nieuwe creche. In Utrecht.
Het is goed zo, Gijs was de lange autorit -heen en weer- zat. Hij wil niet meer zo vaak zo lang stil zitten, hij wil lopen en spelen. Hij zal de kindjes daar niet missen, gewoon omdat hij dat nog niet kan. Hij zal de nieuwe creche straks hartstikke leuk vinden, gewoon omdat hij de creche en kindjes geweldig vindt. Ik ben niet meer de enige verantwoordelijke voor de creche, mijn lief kan ook halen en brengen. Als ik eens ziek thuis ben kan Gijs gewoon naar de creche. Er zijn genoeg voordelen.
Maar wat zal ik het missen... De eerste weken ging ik twee keer per dag Gijs voeden. Na een paar maanden nog maar een keer per dag, en sinds 3 maanden niet meer. Hoe fijn was het om er snel te zijn als het nodig was. Dat ik hem tussendoor een paracetamol kon geven. Dat ik hem de eerste weken zelf op bed kon leggen. Hoe leuk vond ik het om hem daar te zien, volledig in zijn element, spelend met de andere kindjes die hem "grijs" noemde. Met zijn grote kleine vriendin Chiara. Met zijn grote vriendin Amalia die lekker over hem moederde. Met de lieve leidster waarvan ik dagelijks mee maakte hoe ze het deden. Ik heb er van genoten. En nu is het voorbij. En dat is goed.
Wat was het heerlijk vanmorgen. Alleen... in de auto... radio aan... concentratie op de weg...Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten