19/11/2007
Heerlijk, het smartlappenfestival. We staan ons, in een te kleine zaal, met teveel mensen en te weinig drinken, volledig in het zweet te dansen. Sjonnie vraagt of er nog vrijgezellen in de zaal zijn en ik roep uit volle borst; JA! Tijdens de pauze komt vriend D naar me toe en vraagt of ik 'weer' single ben. Oja, nog niet iedereen is op de hoogte van de scharrel die nu ex-scharrel is... Maar of ik me daar nu opeens meer vrijgezel door voel? Natuurlijk vond ik het/hem erg leuk. Natuurlijk is het fijn om weer lief tegen iemand te kunnen doen en natuurlijk is het helemaal fijn als er dan ook nog wat liefs terug komt. Maar voelde ik me vrijgezel-af? Nee, daarvoor waren er (weer) teveel mits-en en maar-en aan verbonden. En misschien vind ik die mits-en en maar-en maar wat fijn, lekker veilig en weet ik daardoor precies waar ik aan toe ben... dit gaat 'm niet worden...de komende afwijzing ligt al vast! Maar waarom ben ik er dan toch verdrietig om?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten