Ik hou zowiezo niet zo van reünies. Wat is daar eigenlijk leuk aan? Ze zijn toch bedoeld om aan iedereen van vroeger (allemaal mensen waar je voor gekozen hebt ze in je dagelijks leven niet meer te zien) te showen, pronken of op te scheppen over wat je bereikt hebt. Dus moet je vertellen over je fantastische baan, je grote en dure huis, je leuke man. Foto's van eventuele kinderen moeten worden ge-oh-d en ge-ah-d. Je schoolcarrière wordt doorgenomen en al je mislukte relaties worden uitgebreid beoordeeld. En dan mag je blij zijn dat je een man-baan-huis hebt, anders gaat het rond dat 'je toch niet zo goed terecht' bent gekomen.

Misschien heb ik er daarom zoveel moeite me; ik vind m'n leven leuk en vind zeker dat ik aardig opgedroogd ben en mijn zaakjes mooi voor elkaar heb. Ik zit niet te wachten op meningen van anderen. Of ik stiekem een beetje bang ben voor al die meningen? Neehee, toch?