iets met groeien en grenzen

Zaterdagochtend schrok ik me rot toen ik mezelf in de spiegel zag. Wat een enorme buik. Wat is er in 1 nacht gebeurd?!? Niemand deelde die schrik met mij. Veelgehoorde reactie was; dat is toch ook de bedoeling, je bent zwanger. Het hele weekend was ik er door van slag. Mijn buik was groot, hard en pijnlijk. Maandagochtend kwamen daar ook nog krampen bij, dus uit voorzorg maar even langs de dokter (geen blaasontsteking) en de verloskundige. Bertje zwaaide, mijn blaas was leeg dus de conclusie was een groeispurt met bijbehorende bandenpijn en harde buik. Wel met de opdracht om even wat rust te nemen. Altijd moeilijk voor mij, want rust betekent niet werken en dus cliënten afzeggen. Maar goed; maandag en dinsdag uitgeslapen, op de bank gehangen en in bad gezeten. Mijn buik werd zachter, ik was weer uitgeslapen en de pijn werd minder. Dus stond ik mezelf toe, tegen advies van velen, om te proberen te gaan trainen. Met de angst dat het de laatste keer zou zijn en ik ook geen wedstrijden meer kon spelen omdat ik met mijn 19 weken dikke buik nu toch echt 'zwangere vrouw' moest gaan spelen. Maar het trainen was heerlijk, ik kon goed een middenweg vinden tussen lekker intensief en op tijd afhaken, of zoals mijn trainer mooi zegt; doseren. En mijn buik werd nog relaxter, de pijn was helemaal verdwenen. Bij deze is het bewezen, sport is goed voor mij en Bertje vindt volleybal leuk!