Oeps

Ik kom thuis na een heerlijk, overvol weekend met mijn lieve mannen, bezoekjes aan rommelmarkten (met wederom erg goede scores), filmpjes in bed, bezoek aan een jarige Opa, kopjes thee in de speeltuin en veel onverwachtse zon momentjes. Het was heerlijk. Maar ook druk. Mijn vaste -het grijpt me naar de keel- moment onder de douche was er ook. Drukte in mijn hoofd over werk, over school, over verslagen, over wanneer ik -in hemelsnaam- alles af moet maken wat ik nog moet/wil/zou moeten/zou kunnen. Maar ook de fijne gesprekken in de -twee uur durende- auto rit naar de jarige Opa met mijn lief. Die weer relativeren. Maar niet oplossen.
En dan kom ik dus thuis. Met een half uur vertraging omdat we nog even heen en weer terug moesten vanwege belangrijke vergeten onderdelen. En bedenk ik me dat mijn weekend -weer- voorbij is.
Ik bekijk mijn agenda voor komende week. En ik schrik. Ik lees mijn favoriete rijtje blogs. En ik schrik nog harder... arghhh... Mijn blog... Het staat er verloren bij. Vergeten. Voornamelijk door mij. Steeds weer trekt mijn blog aan het kortste eind. Kleine verhaaltjes, bijna altijd over mijn zoon. Ik scrol terug naar goede tijden waarin ik mooie, bijzondere, voor mij waardevolle onderwerpen en momenten beschreef. Ook daar magere tijden, maar toch. "Annemargrietje" blijft mijn plek, mijn ruimte, ik mag, kan en wil er kwijt wat ik wil. Het is "mijn lief dagboek", mijn zijn, mijn ontlading. Mijn podium -met of zonder lezers- om kwijt te kunnen wat ik kwijt wil...
Of wil ik niets meer kwijt? Of is er niets meer om kwijt te willen? Of is er geen tijd of energie om te bedenken wat ik kwijt zou kunnen willen? Ik ben de weg even helemaal kwijt...