stress of niet

Op mijn werk is het -na anderhalf jaar- tot mijn werkbegeleider doorgedrongen dat ik acht uur werk teveel in mijn 24 uur prop. Wat een opluchting, ik mag nog een half jaar opleideling zijn met een opleidelingsagenda. Het geeft rust en voelt goed om de erkenning te hebben dat ik al veel te lang veel te druk ben, in plaats van me alleen maar veel te druk voel. Maar waarom lukt het me dan niet om thuis dezelfde conclusie te trekken. Volgens mij zou ik van mijn thuiswerkzaamheden precies eenzelfde mooi schema kunnen maken. Slapen per week: zoveel uur, wassen per week; zoveel uur, koken; zoveel. Ik weet bijna zeker dat mijn inhaalles, mijn gewone lesdag, het trainen en trainen van de jeugd, koken voor mijn mannen, wassen draaien, voorbereiden, opdrachten schrijven, verslagen schrijven en kopjes koffie drinken met bijna bevallende vriendinnen niet in mijn week past. Letterlijk past dan, wat ik doe het wel. Of niet... Er blijft namelijk altijd wel wat liggen. Of er wordt altijd wel wat doorgeschoven. 

En tja, de vraag is of ik dat erg vind. Net zoals op mijn werk hou ik het zo wel een tijdje vol. En over 5 weken zijn de extra lessen voorbij. En over een half jaar is de opleiding voorbij. Hoe druk kan ik me maken? Ondertussen weet ik dat de echt belangrijke dingen zich vanzelf aan me opdringen. En zolang ik maar genoeg leuke dingen blijf doen komt alles goed. Toch?

Dan ga ik nu even verder met bedenken hoe ik in de komende drie dagen mijn lesdag kan voorbereiden (die ik morgen heb), cadeautjes kan kopen voor de juffen van Gijs, wolletjes voor mijn Oma, dekentjes en lakentjes kan maken voor meisje P. met mijn Oma in Gouda, met Gijs en vriendjes en vriendinnetjes zijn eerste theatervoorstelling kan bijwonen en tegelijkertijd op de 40e verjaardag van vriendinnetje S zijn, mijn halfjaarverslag kan schrijven en mijn diagnostiek verslag af kan ronden. Om nog maar niet te spreken van de dingen die toch worden doorgeschoven maar nog wel op mijn lijstje staan. Wat? Oja, mijn lief vraagt waar hij in de planning zit...