In de auto op weg naar huis tel ik het na op mijn vingers. Het is negen jaar geleden. Negen jaar geleden sjeesde ik in de ochtend vroegte naar mijn ouderlijk huis. Dat was na het verschrikkelijke telefoontje. Al snel bleek dat er geen hoop meer was. Daar, in een koud, verlaten ziekenhuis hoorde ik dat mijn vader dood was.
Negen jaar geleden alweer.
Vervolgens denk ik aan mijn zonen. Dat zij minstens onze leeftijd moeten hebben voordat ze afscheid van ons zouden moeten mogen nemen. Ik probeer uit te rekenen, op mijn vingers, hoe oud mijn lief en ik dan moeten worden. Maar ik heb te weinig vingers, het past niet...
En vervolgens stap ik de avond spits in; ophalen van de crèche, koken, voeden, tanden poetsen, boekje lezen en naar bed. Ik realiseer me dat ik in de afgelopen 9 (en 23) jaar nog nooit zo weinig aan zijn (en haar) afwezigheid heb gedacht. Om me vervolgens te bedenken dat ik de afgelopen 9 (en 23jaar) nooit zo vol in het leven heb gestaan als nu.
2 opmerkingen:
Mooi verwoord!
Kus Y.
Trieste dagen.... Wel heel fijn dat het zo voelt dat je nog nooit voller in het leven hebt gestaan dan nu. Voor mij leek dat echter altijd al zeker 100% te zijn geweest... -X- S
Een reactie posten