En dan blijkt het missen, het bijbehorende verdriet en de pijn onvermijdelijk te zijn. Het haalde me, na de daadwerkelijke sterfdagen keihard in. De herinnering aan het telefoontje, het bezoek aan mijn papa met mijn vriendinnen, kijkend naar hem in een te kleine kist. Het besef afscheid genomen te hebben in de meest bizarre familie situatie met een man aan mijn zijde met wie ik nu niks meer deel dan het verleden. En ondanks de pijn voelde het goed om deze herinneringen op te halen. Nadat de tranen me in de auto overvielen bij een tranentrekkend nummer bedacht ik me dat ik het verdriet beter een bewuste plek kon geven.
En hoeveel mooier kon dat door met de weinige met wie ik de herinnering deel deze op te halen. En vervolgens is mijn papa en de herinnering aan hem overal; in het nieuwe luxor bij een optreden van mijn geliefde Huub, op de bijelkaar gezochte foto's voor mijn Oma's 90ste verjaardag, in de muziek op de radio en in mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten