Trein forens

Al toen ik bijna vijf jaar geleden in Almere ging werken had ik het plan (ook) met de trein te gaan. Al snel kwam ik erachter dat de auto sneller, warmer, betrouwbaarder, beter om in te bellen én niet 'te missen' is. De keren dat ik toch met de trein ging waren op één hand te tellen en hadden altijd een reden.
Toen ik bijna drie jaar geleden aan de opleiding begon had ik wederom het plan opgevat om met de trein te gaan. Ik kon die tijd goed gebruiken om artikelen te lezen, het was vast minder vermoeiend dan het steeds drukker wordende verkeer, ik kon er een lekker bakkie koffie bij drinken. Argumenten genoeg, maar daadwerkelijke uitvoering weer op één hand te tellen.
Totdat mijn werkgever de reiskosten drastisch naar beneden schroefde. Behalve die van het openbaar vervoer. In het kader van duurzaamheid worden deze reisjes bijna helemaal vergoed.
Én weer kwamen de argumenten van stal; het verkeer was nu echt wel heel druk, auto en trein duren bijna even lang, met mijn slapeloze nachten is auto rijden eigenlijk te vermoeiend, het is de door mij zo gewenste 'me-time', de auto wordt echt oud en krijgt steeds meer kuren...
Dus daar zit ik dan. In de trein. Vorige week wist ik me er nog drie keer uit te lullen en vanmorgen was de tegenzin en de verleiding voor de auto groot. Maar ik heb doorgezet. Na het logistieke plan met mijn lief besproken te hebben ging ik op zijn fiets richting cs. Ik ben duidelijk ongeoefend want iedereen draagt handschoenen en ik niet. Er is zowaar plek in de gunstigste fietsenstalling en ik ben ruim op tijd om de trein niet te missen. De trein is niet overvol, ik kan zitten en zelfs bloggen. Die trein valt tot nu toe alles mee. Misschien worden we wel vrienden, die trein en ik. Gedwongen vrienden dan wel. Straks gaat mijn "ik ga met de trein" intentie verklaring, ondertekend en al, op de bus. Ik ben een trein forens...