Ook één dagje werken...

Ik snap het wel hoor, dat geklaag over werkende mama's. Dat deeltijd werken zet toch geen zoden aan de dijk, draait toch geen productie en met die kids thuis/op de crèche is geen enkele mama voor de volle 100% met werk bezig. Normaal zit ik vol met tegenargumenten maar vandaag roep ik maar even niet heel hard dat deeltijd mama's vier dagen in drie proppen, keihard werken en zich altijd schuldig voelen over het tekort doen. Vandaag zit ik maar even stil in mijn forenzen trein. Vandaag probeer ik zo min mogelijk aandacht te vestigen op mijn eerste werkdag van de week. Op vrijdag...
Tja, dat krijg je met een ziek kind en een dag vrij genomen om bij te slapen van de slechte nachten... Dan blijft er bij een deeltijd werkende mama zoals ik nog maar één dag over...

Zo, straks maar eens kijken of en hoe ik die vier dagen in één gepropt krijg...

Strepen

Gister gaf ik een praatje op het werk over een nieuw zorgprogramma. Geen groots iets maar tegelijkertijd heel groot. Het is namelijk één van de laatste dingen die nog moeten voordat ik klaar ben. Klaar met de opleiding die ik drie jaar geleden gestart ben, de opleiding waarin ik eindeloos veel literatuur moest lezen, opdrachten moest maken, presentaties moest geven, de opleiding waarin ik twee keer mama werd. En nu nog maar drie strepen op mijn 'te doen' lijstje en het is klaar...
Over drie weken ben ik gz-psycholoog, BIG geregisteerd en kunnen mijn cliënten me hoogstpersoonlijk voor het tucht slepen. Hoe fijn is dat?!

Slapen...

Gisteravond lag ik met mijn lief in bed en we besloten komende week allebei een dag vrij te nemen, op een crèche dag, en samen iets te gaan doen. We fantaseerde over wat we dan allemaal konden gaan doen. Een dagje sauna, zonnebank, een boek lezen... Maar al snel kwamen we bij de primaire behoefte van dit moment; slapen...
Nog even overwogen we 'dat kan ook in de sauna', maar al snel besloten we dat dat teveel moeite zou zijn. Dus... Volgende week brengen wij de jongens naar de crèche en gaan we linearecta naar huis, terug ons bed in! Misschien er nog even uit voor een lunch, maar het hoofddoel is slapen!

Laat... Of vroeg...

Ik lig op bed. Moe, ontzettend moe. En ik geef mezelf op mijn kop dat ik weer te laat in bed lig. Ik kijk op de wekker. Die zegt 21.02... Ik weet rationeel dat dat niet laat maar heel erg vroeg is, en toch voelt het voor mij als middennacht. Het zal vast iets te maken hebben met de vele nachtvoedingen, de behoefte om bij mama te zijn van mijn jongste, de oorontstekingen en nachtmerries van mijn oudste, de interne klok van beiden die om zes uur ingesteld is en alles daaromheen. Maar ik vind het erg. Het is vroeg en het voelt laat... Ga ik dat ooit weer andersom voelen?

Een normale zaterdag ochtend

Zes uur, de eerste is wakker. Half zeven, ik hoor de oudste. Shoot, het is "mijn shift". Als een zombie loop ik naar beneden. De oudste heeft een ochtends humeur en klaagt bij alles "nee, mama nee". Gelukkig laat hij de "papa doen"'s even achterwegen. Een half uur later zitten we met een bordje met lekkers (zo krijg ik hem tevreden), één kind aan de borst op de bank tv te kijken. Pfjew, even bijkomen....
Vervolgens douchen, aankleden en in de auto; we hebben een speelafspraak en ik moet nog even de op marktplaats gescoorde laarsjes ophalen.
Shoot, auto start niet. Andere auto erbij, startkabels en we kunnen. Nog eens shoot, tom tom valt uit... Telefoon opstarten... Arghh volgens mij werd ik geflitst. Hij was toch nog oranje?!? Ai, dit worden dure laarsjes... Vervolgens valt de oudste in slaap, niet handig op dit tijdstip, moet ik hem zo wakker maken en dan is hij niet te genieten. Én ik moet hem nu naar boven tillen...Eenmaal op de speelafspraak aangekomen, trap drie keer op en af, plof ik op de bank... Koffie!

In de middag vraag ik mijn lief of wat we nu eens zullen gaan doen? Ik word gek van zo'n lui niks doen weekend....

Slechte nachten?!

Ik hoor het mezelf zeggen. "ja hoor, het gaat hartstikke goed, alleen de nachten... ". Alleen de nachten?! Juist de nachten! Die zijn verschrikkelijk. Dat kleine monstertje presteert het om snachts drie a vier keer wakker te worden om te eten. Vannacht was dat half tien, half één, half drie, half vijf en om zes uur vond hij dat de dag begon. Tel daar dat grote monster bij op (half elf, twaalf, en vijf uur) en reken uit hoeveel ik heb geslapen. Juist, veel te weinig!
Ik ben langzaam in een schim van mezelf aan het veranderen. Ik ben moe, kribbig, fel, val uit als het me niet zint, ga huilen als het me wel zint, heb conflicten met wild vreemden op straat en -nog erger- met belangrijke collega's. Op mijn werk laat ik steken vallen, thuis neemt mijn lief steeds meer taken over omdat ik het niet meer manage en ons huis is non stop een vuilnisbelt. Hoe lang trek ik dit nog?
Zolang die monsters naar me blijven lachen, het uitschateren en me blijven knuffelen nog heeeel lang...

Trein update

En inderdaad, na mijn eerste trein-werk-dag ontspoorde de trein, met een uur omrijden tot gevolg. Maar weer met de auto dus... Maar mijn auto voelde zich in de steek gelaten en wilde niet starten... Wat een avontuur.
De volgende week twee prima ochtenden (op tijd, boekje lezen, frisse neus) en twee net aan middagen (de hele weg rennen omdat ik hem echt niet mocht missen, een trein later vanwege toch nog een telefoontje op het werk) was het vanmorgen raak...
Ik zou er al één later nemen, het liep uit op de crèche, ik moest mijn tegoed opladen, ik dacht hem al gemist te hebben totdat op het spoor bleek dat hij vertraging had maar hij toch nu nog voor mijn neus wegreed, ik dacht een kopje koffie te halen maar werd onder de voet gelopen door duizenden echte forenzen.
Arghh, ik weet niet of ik hier wel tegen op gewassen ben en zal mijn nieuwe vriendschap nog eens goed onder de loep nemen.

Trein forens

Al toen ik bijna vijf jaar geleden in Almere ging werken had ik het plan (ook) met de trein te gaan. Al snel kwam ik erachter dat de auto sneller, warmer, betrouwbaarder, beter om in te bellen én niet 'te missen' is. De keren dat ik toch met de trein ging waren op één hand te tellen en hadden altijd een reden.
Toen ik bijna drie jaar geleden aan de opleiding begon had ik wederom het plan opgevat om met de trein te gaan. Ik kon die tijd goed gebruiken om artikelen te lezen, het was vast minder vermoeiend dan het steeds drukker wordende verkeer, ik kon er een lekker bakkie koffie bij drinken. Argumenten genoeg, maar daadwerkelijke uitvoering weer op één hand te tellen.
Totdat mijn werkgever de reiskosten drastisch naar beneden schroefde. Behalve die van het openbaar vervoer. In het kader van duurzaamheid worden deze reisjes bijna helemaal vergoed.
Én weer kwamen de argumenten van stal; het verkeer was nu echt wel heel druk, auto en trein duren bijna even lang, met mijn slapeloze nachten is auto rijden eigenlijk te vermoeiend, het is de door mij zo gewenste 'me-time', de auto wordt echt oud en krijgt steeds meer kuren...
Dus daar zit ik dan. In de trein. Vorige week wist ik me er nog drie keer uit te lullen en vanmorgen was de tegenzin en de verleiding voor de auto groot. Maar ik heb doorgezet. Na het logistieke plan met mijn lief besproken te hebben ging ik op zijn fiets richting cs. Ik ben duidelijk ongeoefend want iedereen draagt handschoenen en ik niet. Er is zowaar plek in de gunstigste fietsenstalling en ik ben ruim op tijd om de trein niet te missen. De trein is niet overvol, ik kan zitten en zelfs bloggen. Die trein valt tot nu toe alles mee. Misschien worden we wel vrienden, die trein en ik. Gedwongen vrienden dan wel. Straks gaat mijn "ik ga met de trein" intentie verklaring, ondertekend en al, op de bus. Ik ben een trein forens...

onvermijdelijk

En dan blijkt het missen, het bijbehorende verdriet en de pijn onvermijdelijk te zijn. Het haalde me, na de daadwerkelijke sterfdagen keihard in. De herinnering aan het telefoontje,  het bezoek aan mijn papa met mijn vriendinnen, kijkend naar hem in een te kleine kist. Het besef afscheid genomen te hebben in de meest bizarre familie situatie met een man aan mijn zijde met wie ik nu niks meer deel dan het verleden. En ondanks de pijn voelde het goed om deze herinneringen op te halen. Nadat de tranen me in de auto overvielen bij een tranentrekkend nummer bedacht ik me dat ik het verdriet beter een bewuste plek kon geven.

En hoeveel mooier kon dat door met de weinige met wie ik de herinnering deel deze op te halen. En vervolgens is mijn papa en de herinnering aan hem overal; in het nieuwe luxor bij een optreden van mijn geliefde Huub, op de bijelkaar gezochte foto's voor mijn Oma's 90ste verjaardag,  in de muziek op de radio en in mijn hart.

negen

In de auto op weg naar huis tel ik het na op mijn vingers. Het is negen jaar geleden.  Negen jaar geleden sjeesde ik in de ochtend vroegte naar mijn ouderlijk huis.  Dat was na het verschrikkelijke telefoontje. Al snel bleek dat er geen hoop meer was. Daar, in een koud, verlaten ziekenhuis hoorde ik dat mijn vader dood was.
Negen jaar geleden alweer.
Vervolgens denk ik aan mijn zonen.  Dat zij minstens onze leeftijd moeten hebben voordat ze afscheid van ons zouden moeten mogen nemen.  Ik probeer uit te rekenen, op mijn vingers,  hoe oud mijn lief en ik dan moeten worden.  Maar ik heb te weinig vingers,  het past niet...
En vervolgens stap ik de avond spits in; ophalen van de crèche,  koken,  voeden,  tanden poetsen,  boekje lezen en naar bed. Ik realiseer me dat ik in de afgelopen 9 (en 23) jaar nog nooit zo weinig aan zijn (en haar) afwezigheid heb gedacht.  Om me vervolgens te bedenken dat ik de afgelopen 9 (en 23jaar) nooit zo vol in het leven heb gestaan als nu.

Kerst

Kerst, ik heb het er niet zo op. Al jaren probeer ik de dagen zo onopvallend mogelijk aan me voorbij te laten gaan. Het is me al vaker voorgekomen dat ik op eerste kerstdag voor een dichte supermarkt stond en ook dit jaar bedacht ik me pas één dag van te voren dat je niet zomaar overal boodschappen kan doen op kerstavond...
Sinds ik schoonfamilie heb ontkom ik niet meer aan één echte kerstdag. Maar na een aantal jaar oefenen heeft die dag wel een -te doen- invulling gekregen. Het hebben van kinderen helpt; er is 'wat' levendigheid én er is een gespreksonderwerp.
Maar nu we zelf 'een gezin' zijn ben ik op zoek naar eigen tradities. En ik ben wel te spreken over de invulling van vandaag. Op het kneuterige park in de tuttige caravan samen ontbijten, met het hier aanwezige playmobile spelen en jeugdherinneringen ophalen, zwemmen in een klein, oud en koud zwembad op het park, film kijken terwijl de jongens slapen en in een te kleine keuken met te weinig spullen het kerstdiner voor morgen voorbereiden. Misschien volgend jaar een andere locatie maar...ik kan er wel wat mee!

Leuk hoor, vakantie...

Eerst hebben we anderhalf dag kei en keihard gewerkt om het huis opgeruimd en schoon te krijgen. Na twee weekenden zieke mannen en de schoonmaakster met vakantie is ons huis in een vuilnisbelt veranderd en er komen andere mensen in ons huis dus alles moet tip top zijn! Lief moppert dat ik alles zo grondig aan wil pakken en we zo tot middernacht bezig zijn. Ik pak de kans om kledingkasten uit te mesten, een grotere maat van loek in de kast te leggen, mijn lief wat klussen te laten doen en denk dat we alles heus wel voor vijfen redden en ik tussendoor ook nog even de stad in kan...
Als ik mijn planning ' iets' aanpas zijn we -zes vuilniszakken en zes klusjes verder- om tien uur klaar.
Als we de volgende ochtend het harde werken nog eens dunnetjes overdoen en vervolgens in een uitpuilende auto stappen -op weg naar ons vakantie adres- vraag ik me af waarom... Vakantie levert altijd stress op. Bij ons dan.
Die waarom-vraag kwam nog eens terug toen ik met de kleinste man onderin een stapelbed lag terwijl mijn lief met onze grootste man in een andere kamer in het grote bed lag. Waarom? Rationeel leek deze keuze voor de meeste slaap voor iedereen te zorgen. Maar waarom lig ik dan nu onderin een stapelbed in een caravan in een troosteloos park? Waarom?
Omdat we op vakantie zijn....

Straks maar eens even het zwembad bekijken, kijken of ik me daar beter door ga voelen. Guess not...

sommige dagen...

Gister 'appte ' mijn lief dat hij een "schijtdag" had. Gijs poepte in zijn broek en in zijn middagslaapje-luier. Loek poepte tot twee keer toe alles -en dat is echt tot zijn nek- onder en spuugde daarnaast nog twee keer zijn bed onder. Bij thuiskomst lag er een stapel om u tegen te zeggen. Vandaag spuugde Gijs mij, zichzelf en zijn hele bed onder, en poepte Loek naast zichzelf zijn hele bed onder. Nadat hij en ik schoon gedoucht waren bedacht hij nog even een hele voeding over zichzelf heen te spugen.
De wasmachine draait was vijf weg en ik probeer mijn stress te negeren over het fotojaarboek dat vandaag echt af moet omdat anders de bon verloopt...
Arghhh... sommige dagen...

Om nog niet te spreken van het hert dat gister voor mijn auto sprong en mijn hele bumper aan kort sloeg...

anders vergeet je je kolf...

...op ene lange dag werken en geen mogelijkheid eerder naar huis te gaan...

Daar zit ik dan. In de dokterskamer op mijn werk. Deur op slot, kopje thee, alles uitgestald... en dan blijkt dat ik het meest essentiële deel, de kolf zelf, ben vergeten. Hoe dom kan je zijn...
Dat betekent de hele dag balen, plof tieten, een poging tot hand kolven en stressen om de misgelopen-niet-gemaakte-flessen.

Dus check check dubbel check als ik de deur uit ga. Door mijn lief dan, want mijn checks bieden geen enkele garantie.

hormonen

Die hormonen van mij vliegen de tent uit. Of eigenlijk, ze laten mij, alle mensen in mijn omgeving en alles om mij heen de tent uit vliegen.
Ik loop te vloeken en te tieren. Ik val uit naar mijn lieve mannetjes, zelfs naar Loek die met zijn 4 maanden oud zijn nog nergens iets aan kan doen. Mijn lief krijgt de wind van voren en doet weinig tot niets goed. Of zo goed dat ik er helemaal emotioneel van word en moet huilen.
Ik vergeet alles. Verjaardagen van vriendinnen, lieve meisjes. Ik vergeet mijn sleutels, mijn ID zodat ik ergens niet inkom waar ik voor werk echt moet zijn. Ik vergeet welke dagen ik moet werken. Ik vergeet te kolven.
En ik gooi weg. Ik gooi heel veel weg. Voor nu is dat eigenlijk de enige hormoongestuurde actie die ik prettig vind... De inhoud van mijn kledingkast is voor 2/3 de deur uit gedaan. Ik denk dat ik ongeveer 95% al 3 jaar niet gedragen had...Ik ruim speelgoed uit, mest de voorraadkast uit en heb nu het plan gevat de 6 verkleedkisten (jaja, 6 kisten vol verkleedkleren -waarom vraag je je af-) te reduceren tot 1. Of als ik toch lekker bezig ben; tot geen...
Als ik zo nog even doorga denk ik dat we binnen korte tijd een leger huis hebben dan ooit zo was terwijl het huis nu zo vol met mensen is als het nog nooit geweest is... En het voelt goed!